Tevens: Stamcafé

Wanneer is uw zak voor het laatst professioneel leeg getrokken? De kans dat dat tijdens de laatste Gay Parade gebeurde, was aanzienlijk kleiner dan bijvoorbeeld tien jaar geleden. Dit jaar heb ik namelijk niets over arrestaties van "Roemenen" gelezen in mijn favoriete Mokumse sufferdje, dat deze gratis attractie voor huisvrouwen uit de negorij van Nederland bewierookte alsof het de verkiezingsoverwinning van Kamala Harris betrof.

Wellicht was er dit jaar geen sprake van een invasie van "Roemeense" jatmozen en we moeten ook niet vergeten dat de queerbrigade van de politie, feestelijk gekleed in leder of in reetveters in de kleuren van de regenboog, waarschuwende telefoonflyers had uitgedeeld bij pisbakken, in dark rooms, bij de Black Body Shop of bij de Zara. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat kameraad Groot Wassink ongunstige statistieken over zakkenrollers tijdens de Gay Parade systematisch in de beroemde onderste la van zijn bureau propt. En wat lees ik bij AT5, de roeptoeter van burgemeester Halsema: volgens de politie heeft het te maken met capaciteitsproblemen.

De veldwachters waren natuurlijk al de Amsterdamse moskeeën aan het bijschilderen en versieren vanwege Mawlid an-Nabi (de geboortedag van de geliefde profeet Mohammed, de vrede zij met hem) op 15 september aanstaande.

Het afgelopen decennium werden er jaarlijks gemiddeld achttien gauwdieven gearresteerd door de Mokumse bromsnorren en bleek de Gay Parade een grote grabbelton en tombola voor "Roemenen". De lezer denkt: welke frisse homofiel duikt er nou de pisbak in met een tandeloze, gehavende "Roemeen" met een slordige coup soleil?

Tante Tuur is boos (tevens: Stamcafé)

Gezien de toestand in het Verenigd Koninkrijk leek het mij een goed moment om mijn reportage over Rotherham weer viraal te laten gaan. Die maakte ik in het kader van mijn serie Safari Eurabia voor GeenStijl. Tot mijn verbazing werd dit verhaaltje nu veel vaker gelezen dan toentertijd. En terecht, want something is rotten in the state of the perfid Albion.

Nou ben ik niet zo'n tiep dat heel gemakzuchtig zijn droge keutel op de grote hoop stront der opiniemakers gaat kakken, maar nu maak ik een uitzondering. Ik ben namelijk laaiend, en wel hierom: in het Verenigd Koninkrijk vindt nu de Umwertung aller Werte plaats. Dat is moeilijk Duits en houdt plat gezegd het volgende in: In der modernen Welt seiner Zeit konstatierte Nietzsche einen Niedergang der Kultur, der sich in einem sich ausbreitenden Werteverlust ausdrückte. Dieser hatte seine Ursachen in der zunehmenden Einsicht, dass einerseits der Begriff der Wahrheit inhaltlich nicht zu füllen war („Nichts ist wahr, alles ist erlaubt“), und andererseits der Glaube an einen Gott als Leitidee für den Sinn des Lebens immer mehr verloren ging. Als Konsequenz sah Nietzsche einen immer stärker werdenden Nihilismus als dem „Wertloswerden der obersten Werte“.

Ik heb al heel vaak geschreven dat mohammedanen zich waar dan ook ter wereld gedragen als cry babies en als een kwetsbare minderheid. Welnu: er zijn inmiddels 2 miljard fervente aanhangers van het mohammedanisme en dat lijkt mij geen minderheid. In het VK wordt dit nu wel zo gepresenteerd door Labour en vrijwel alle media. Moslims = zielig! Sterker nog: fucking Labour heeft met de islam een Molotov–Ribbentrop-verdrag gesloten, net zoals progressief Iran destijds een duivels akkoord sloot met ayatollah Khomeini. Welnu, we weten allemaal hoe dat afliep: de koppen van de progressieven rolden gelijk ten pin bowling balls door de straten van Teheran toen de goede man terugkeerde naar Perzië.

Soep van de Week, teven Stamcafé

Morgenavond gaat Joris "zeven vinkjes" Luyendijk in Zomergasten in gesprek met Sakir Khadr. Volgens de VPRO maakt "deze documentair fotograaf en filmmaker van Palestijns-Nederlandse afkomst stijlvol, cinematografisch werk en rauwe, intieme beelden van conflictgebieden". Het gezaghebbende en onverdachte blog Follow The Subsidy Money schreef recentelijk dat de beste man op een controversiële Amerikaanse terroristenlijst staat die door veel landen wordt gebruikt, en GeenStijl meldde al eerder dat Khadr bij de Volkskrant ontslagen werd door roekeloos gedrag in een oorlogsgebied, of iets in die geest. Dat wordt dus weer een zomers avondje topamusement bij de VPRO: heerlijke zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming, want ik hoor net van Pelleboer dat Koning Herfst reeds zijn intrede heeft gedaan in het troosteloze en verloren moederland.

Wij van GeenStijl vinden GeenStijl ook erg goed

Hallo en welkom op GeenStijl. Weet u wat pas een goede website is? GeenStijl! Kijk maar om u heen: allemaal fantastische GeenStijl-topics, voor GeenStijl, op GeenStijl, door GeenStijl. Wij van GeenStijl vinden GeenStijl geweldig. En het mooie is: er is nu een interview op HP/De Tijd (ook best leuk) van Arthur van Amerongen, die voor GeenStijl schrijft, met Schots, scheef, die ook voor GeenStijl schrijft, over wat hij bij GeenStijl doet. Dus wij dachten, dat is echt iets voor onze lezers van GeenStijl. Hierrr een linkje. Ook zo aan het genieten van GeenStijl? Klik dan hier om Premium Lid te worden van GeenStijl. Hup GeenStijl!

(tevens Stamcafé)

Ook ik moest ziele-iconoclasten even googelen, vrienden. Een iconoclast is een beeldenstormer. Een ziele-iconoclast - een trouvaille van Olaf Leeuwis, de jongste bediende (retenjong zo u wilt) van een Engelse boekhandel in Leiden, is dus iemand die beeldenstormt op de ziel. Vergeef me dit kromme Nederlands, maar meer kan ik er ook niet van bakken. Publicist en boekhandelaar Olaf is the coming young man (no pun intended) van het NRC en liep afgelopen week leeg (no pun intended) in het NRC.

Deze pafferige oudgeboren dandy was zo ongeveer de duizendste cultuuractivist die mocht losgaan op Geert Wilders en diens schitterende BTW-plannen. Het pathetische gejammer van roomblanke uitgevers en hoernalisten over de paar dubbeltjes meer voor een boek of een krant die de linkse, elitaire beau monde straks moet ophoesten, is aandoenlijk, zo schreef ik afgelopen week.

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

De toon moet niet gematigd worden! Hij moet feller! Het debat moet keihard worden. De begrippen hebben andere definities nodig. De oude generalisaties (tolerantie, multiculturele samenleving, lafheid, toon, vrijheid, vrijheid van meningsuiting, et cetera et cetera) hebben zichzelf opgeblazen en dienen opnieuw geformuleerd.

De politieke maden kruipen verder, de strontvliegen zijn teruggekeerd op hun eigen mesthoop; ik heb uit beleefdheid mijn hoed afgezet, maar als ik hem op mijn hoofd plaats, blijkt hij volgekakt te zijn met de diarree van onze opinieleiders: “Het gaat de verkeerde kant op.”

Theodor Holman in de Groene Amsterdammer van 14 januari 2005 (twee maanden na de moord op Theo van Gogh).

“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

Donderdag 28 december

Antisemitisme is het allerhoogste stadium van wokisme

Mooi interview met de Franse filosoof Alain Finkielkraut in de Neue Zürcher Zeitung van vandaag. Ik vat de kern even in eigen woorden samen: wokisme is het volledig in twijfel trekken van de westerse cultuur. Het is een achterdochtige en zelfs beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob, enzovoort was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de woken, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden.

De communistische ideologie werd op een bepaald moment met de werkelijkheid geconfronteerd in de vorm van de Sovjet-Unie en het maoïstische regime in China. Voor de woken bestaat zo'n realiteitscheck niet. Bovendien gaat het wokisme hand in hand met een demografische verandering in onze samenleving. Het wokisme associeert zich met het islamisme. Om deze reden kan het nog moeilijker worden deze ideologie van zich af te schudden. Na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is. Het wokisme reduceert genadeloos de complexiteit van menselijke constellaties tot de confrontatie van heersers en geregeerden, onderdrukkers en onderdrukten. Deze ideologie plaatst Israël in het kamp van de onderdrukkers. Dit gaat zo ver dat de staat volledig wordt gedelegitimeerd. Amerikaanse studentencollectieven omschrijven Israël vanaf het begin tot op de dag van vandaag als een koloniale onderneming. Het recht van Joden op dit land wordt betwist. Er wordt gehandeld alsof ze zich daar, in Palestina, hadden gevestigd, zoals de Duitsers in Namibië of de Fransen in Algerije. Vandaar de opkomst van de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’.

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.

Tevens StamCafé

Donderdag 14 december

Sticky Vicky. 15 april 1943 - 29 november 2023.

Dat haar herinnering tot een zegen mag zijn.

Goochelen met het vagijn

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en genoot dan vrijwel iedere avond van het leger buiksprekers, goochelaars, Engelse stand up comedians en crooners maar vooral ook van Victoria María Aragüés Gadea alias Sticky Vicky, die tot mijn grote verdriet zeer recentelijk is overleden. Vicky, die later officieel Vicky Leyton heette, kwam altijd op met oriëntaalse muziek en stond dan een half uur poedelnaakt voor de Britse, Duitse en Nederlandse bejaarden te goochelen. Fred Kaps maar dan anders. In een half uur tijd toverde ze uit al haar magische doos brandende gloeilampen, pingpongballen, worsten, machetes, scheermesjes, vlaggen, bloemen en kaarsen tevoorschijn, verbouwereerd aangestaard door het publiek, dat dacht dat het vagijn vooral bedoeld was om mee te plassen en om kinderen mee te baren. Het hoogtepunt van de voorstelling was het openen van een fles bier met haar vagijn en hup: daar ging ons aller Vicky weer naar de volgende tent om op te treden in haar blote gat. We kijken even naar de beelden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen stijffie kreeg van Vick want zo’n zieke geest heb ik nou ook weer niet. Het ging mij meer om de cultstatus van de Spaanse illusionist. Door IJslandse studenten bijvoorbeeld werd ze als een levende legende gezien. Op haar webpagina schreef ze: "Ik had nooit gedacht dat ik op deze hoogtijd leeftijd op een podium zou kunnen staan, en dat is allemaal te danken aan het Engelse en Finse publiek". Vicky stal de show in de eerste en zesde aflevering van de derde serie van de Britse tv-sitcom Benidorm.

Nou hoor ik de reaguurder al mopperen: je bent maar een smerig kereltje, van Amerongen, en bovendien kan mijn vriendin ook een fles Schultenbräu opentrekken met haar doos, dus waarom moet de dood van dit vieze omaatje mij aangrijpen? Wat maakt haar zo bijzonder?

Nou, het gaat bij deze artieste net als bij Hamas om de context. Vicky studeerde vijftien jaar klassiek ballet en werkte later als danseres. Met haar zus, een gediplomeerd slangenmens, trad ze op in een muzikale dansshow. Na de dood van Francisco Franco en de versoepeling van de seksuele censuur wilde het publiek meer seksueel expliciete shows, en werkgevers begonnen buitenlanders in te huren die bereid waren naakt op te treden. Een goochelaar stelde aan Vicky voor dat ze met haar doos moest gaan toveren. Na te hebben geoefend met zakdoeken, ging de Spaanse Tommy Cooper over op zwaarder geschut. Vicky typeerde zichzelf of de show niet als pornografisch: "Om te doen wat ik doe, moet je over veel fijngevoeligheid beschikken. Het is noodzakelijk om er een vleugje elegantie aan te geven". Vicky verscheen over het algemeen zes keer per nacht, zes avonden per week. Haar laatste show gaf ze in het najaar van 2015, enkele dagen voor een heupoperatie. In februari 2016 werd bij haar baarmoederkanker vastgesteld en op 72-jarige leeftijd kondigde ze haar pensionering aan. Ze was nooit getrouwd en had een zoon, Eduardo Romero Aragüés, en een dochter, María Gadea Aragüés. En gelukkig kan ik afsluiten met goed nieuws want deze dochter van deze cultlegende is de nieuwe Sticky Vicky!